.png "English"){kind=small}
Επισκεφτείτε την Γκαλερί μου
Giclée Print stor
Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011
Ο πνευματιστής Χάρης Λαγκούσης
έκανε μίνι-κόμικ.
Αν και εσύ θες να διαβάσεις αυτό
το ατμοσφαιρικό και
υπέροχα ψυχαναγκαστικό
πρώτο μέρος του 3Α4 επισκέψου
το www.harrylagoussis.gr
και αν δεν βρεις άκρη...
απλά στείλε email
στο contact@harrylagoussis.gr
και ο Χάρης θα σε βοηθήσει....
Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011
Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011
Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011
Μεξικάνικα Χαρακτικά: από το Αρχείο Kyron 1972-2004 Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2011 Αίθουσα Εκθέσεων του Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας Μητροπόλεως 23, Σύνταγμα, Αθήνα Τηλ. 210,3634117, εσωτ. 2 Είσοδος ελεύθερη Ωράριο λειτουργίας: Δευτέρα με Σάββατο: 10.00-13.30 και Δευτέρα με Παρασκευή 16.00-20.3z |
Το εργαστήριο εκτύπωσης Kyron Ediciones Gráficas Limitadas, ειδικευμένο στις λιθογραφίες, δραστηριοποιήθηκε στην Πόλη του Μεξικού από το 1974 μέχρι το 2004, υπό την τεχνική διεύθυνση του συνιδρυτή του Andrew Vlady. Τα Αρχεία Kyron μεταδίδουν την ιστορία και την συλλογή του. Η έκθεση έχει δύο στόχους: να δώσει μια ευρεία εικόνα της δραστηριότητας του εργαστηρίου Kyron και, σε μεγαλύτερη κλίμακα, της μεξικάνικης χαρακτικής των τελευταίων δεκαετιών του 20ού αιώνα - περίοδος για την οποία δεν έχει διεξαχθεί ερευνά για αυτήν την τέχνη, αντίθετα με παλαιότερες εποχές. Με αυτήν την έκθεση, γιορτάζονται τα 25 χρόνια συνεργασίας του Kyron με το Υπουργείο Εξωτερικών του Μεξικού. Η πρώτη έκθεση, 14 καλλιτέχνες για όλα τα έθνη, παρουσιάστηκε στην Νέα Υόρκη το 1985. Αργότερα, ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, οι εκθέσεις 20η επέτειος Kyron, η οποία ταξίδευσε στις Λατινοαμερικάνικες πρωτεύουσες από το 1992 μέχρι το 1994· Η περιοδεία Kyron στην Ασιατική ακτή του Ειρηνικού, που παρουσιάστηκε σε 12 μουσεία της Αυστραλίας και της Ασίας από το 1995 μέχρι το 1998 και η τωρινή έκθεση που ξεκίνησε στο Λάκναου της Ινδίας το 2009 και ύστερα συνέχισε στο Νέο Δελχί, το Κάιρο, το Παρίσι και την Ρώμη. Παρατηρώντας αναδρομικά αυτήν την εκπληκτική περίοδο, η Beatriz Vlady, συνιδρυτής και επιμελήτρια της έκθεσης, συνοψίζει: «Από την μία είναι 32 χρόνια δουλειάς, 341 εκδόσεις και 52 καλλιτέχνες. Από την άλλη είναι το κοινό, ο αληθινός κριτής.» Σήμερα, με μεγάλη τιμή, η Πρεσβεία Μεξικού και το Ινστιτούτο Θερβάντες παρουσιάζουν την έκθεση Μεξικανικά Χαρακτικά από το Αρχείο Kyron 1972-2004 στο ελληνικό κοινό. Σημειώσεις σχετικά με τους καλλιτέχνες Raúl Anguiano El rebozo, 1983 (Η μαντίλα, 1983) Με δυνατή οπτική αναφορά στην γραφιστική που σημάδεψε το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, ο Anguiano υιοθέτησε έντονα χρώματα και πήγε ακόμα παραπέρα τις παραδοσιακές και παραστατικές του εικόνες Συνιδρυτής του μυθικού εργαστηρίου Taller de Grafica Popular το 1937, ο Anguiano παραμένει ένας από τους πιο αγαπημένους καλλιτέχνες στο Μεξικό. Leonora Carrington  Jinetes, 1977 (Καβαλάρηδες, 1977) Γεννημένη στην Αγγλία, η θρυλική καλλιτέχνης του σουρεαλισμού είναι αναγνωρισμένη διεθνώς για τον φανταστικό της κόσμο, αλλά ακόμα δεν έχει αναγνωριστεί η βαθειά επιρροή της ενενηντάχρονης ζωγράφου στις μεταγενέστερες γενιές μεξικανών καλλιτεχνών. Η έκφραση «ονειρική ατμόσφαιρα» που συχνά χρησιμοποιείται για να περιγράψει την μεξικάνικη τέχνη του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, είναι μία ξεκάθαρη αναφορά στην επιρροή της Leonora Carrington. Alfredo Castañeda  El pirata, 1984 (Ο πειρατής, 1984) Ο Castañeda ανήκει στους σουρεαλιστές, έγινε γνωστός για τα αλληγορικά του έργα που επικεντρώνονται στο γενειοφόρο alter ego του και ακολούθησαν το στυλ των Παλιών Δασκάλων. Όμως, υπολογίζοντας την πνευματική αισιοδοξία που εκπέμπουν τα έργα του μέσω μηχανισμών όπως η νοσταλγία για το παρελθόν και ένας συμβολισμός φιλικός προς τον θεατή, ίσως ο Castañeda θα έπρεπε να θεωρείται πιο συγκεκριμένα ινσπιρασιοναλιστής.. Francisco Corzas  Sibílica I, 1976 (Κυβέλη Ι, 1976) Η ανησυχητική θεματολογία του Corzas μοιάζει να αναδύεται από την ομίχλη ή την κατάπληξη, ή και τα δύο. Χειρίζεται μια οξύμωρη εικονογραφία: άγιος και αμαρτωλός ενωμένοι για μία κοινή αρετή – το πάθος. Ένας από τους πιο παραγωγικούς μεξικανούς χαράκτες, ο Corzas λάτρευε την πειθαρχημένη τέχνη της λιθογραφίας με την ίδια ορμή που κυριάρχησε στην σύντομη αλλά γεμάτη ένταση ζωή του. José Luis Cuevas  El secreto de Walter Raleigh, 1974 (Το μυστικό του Walter Raleigh, 1974) Ένας από τους πιο αξιόλογους μεξικανούς χαράκτες, ο Cuevas είναι μοναδικός στο είδος του. Χωρίς να είναι εικονογράφηση, η δουλειά του έρχεται πιο κοντά στις λογοτεχνικές παραδόσεις της ισπανικής γλώσσας παρά στους κανόνες της μεξικάνικης εικαστικής τέχνης. Maximino Javier  El magnate, 1979 (Ο μεγιστάνας, 1979) Ένας βετεράνος της Σχολής της Οαχάκα που πολύ σύντομα αναγνωρίστηκε παγκοσμίως. Ο Javier ανέπτυξε την μοναδική του θεματολογία, στην οποία η κίνηση αποτελεί μία θεμελιώδη και συνεχή δύναμη. Κίνηση στην μορφή αεροπλάνων, τρένων, λεωφορείων, ποδηλάτων, εξέλιξη, ανθρωπομορφισμός, απαγωγή, δύναμη. Ο Javier υιοθετεί και παράλληλα σπάει τους κώδικες της Σχολής της Οαχάκα, όπως και τους κανόνες της καθιερωμένης μεξικάνικης τέχνης. Lucia Maya  Las otras dos Fridas, 1985 (Οι άλλες δύο Frida, 1985) Κύρια αντιπρόσωπος της εικονογραφίας στο Μεξικό. Το μολύβι είναι το κύριο εργαλείο της. Όταν περιορίζεται στην χρήση του παστέλ, η Maya εναρμονίζει τους διαφορετικούς τόνους από βελούδινο μαύρο μέχρι τις πιο ανοιχτές αποχρώσεις, αποδίδοντας μια εκφραστική δύναμη στο λευκό του χαρτιού. Είναι καυστική και ρεαλιστική εικονογράφος, και στα έργα της, όπως και σε εκείνα της Leonora Carrington, υπάρχει η δομή του Ονείρου του Carl Jung. Armando Morales  Pescaderas, 1979 (Γυναίκες ψαράδες, 1979) Αυτός ο διεθνώς αναγνωρισμένος ζωγράφος από την Νικαράγουα είναι μία από τις παγκόσμιες αυθεντίες. Η δουλειά του βρίσκεται διαρκώς σε διαδικασία εξέλιξης. Τα πολύπλοκα τεχνικά του επιτεύγματα του επέτρεψαν να εξερευνήσει άγνωστα μέχρι τότε πεδία της ζωγραφικής. Ο Morales ερευνά τα μυστικά της λιθογραφικής πέτρας με την ίδια τόλμη, αποφασιστικότητα και ευφυΐα με την οποία μελετά εκείνα της ζωγραφικής. Alfredo Sosabravo  El dulce pájaro de la juventud, 1993 (Το γλυκό πουλί της νιότης, 1993) Ο Sosabravo είναι κάτοχος του Εθνικού Βραβείου Καλών Τεχνών της Κούβας το 1998 και είναι ο «πατριάρχης» της σχολής της σατιρικής γελοιογραφίας, που σήμερα επεκτείνεται πολύ πιο πέρα από τα σύνορα της πατρίδας του, της Κούβας. Η επιρροή του γίνεται σημαντικά αισθητή στην Νέα Υόρκη μέσω των καλλιτεχνών των επόμενων γενιών, τόσο των δομινικανών και πορτορικανών, όσο και κουβανών. Rufino Tamayo  Cabeza roja, 1975 (Κόκκινο κεφάλι, 1975) Ο καλλιτέχνης από την Οαχάκα δεν χρειάζεται συστάσεις. Ο Tamayo μοιράζεται με τον Diego Rivera τον τίτλο του μεγαλύτερου μεξικανού ζωγράφου του 20ου αιώνα. Όπως ο Rivera, έτσι και ο Tamayo υπήρξε ένας παραγωγικός και αφοσιωμένος λιθογράφος. Τα τελευταία του χαρακτικά, μια σειρά λιθογραφιών που έκανε στο Kyron στην ηλικία των 90 ετών, δείχνουν έναν νέο ενθουσιασμό που τον οδήγησε στην εξερεύνηση των σχέσεων ανάμεσα σε δυναμικά παιχνίδια των χρωμάτων και την ουσία των γραφικών τεχνών. Francisco Toledo  El padre de los sapos, 1989 (Ο πατέρας των βατραχιών, 1989) Ο σημαντικότερος εν ζωή μεξικανός καλλιτέχνης, ο Toledo, που κατάγεται από την Οαχάκα, είναι κυρίως χαράκτης. Από όλα τα έργα της έκθεσης, εκείνα του Toledo είναι αυτά που πιο δύσκολα κατατάσσονται σε κάποια κατηγορία. Σε κάθε καινούργια εικόνα που δημιουργεί, η ιδέα επηρεάζεται από τα εργαλεία, τα υλικά και τις μεθόδους με τα οποία υλοποιείται. Francisco Zúñiga  Muchacha en la silla, 1978 (Κοπέλα στην καρέκλα, 1978) Ο πιο σημαντικός λατινοαμερικανός γλύπτης του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, ο Zúñiga, έκανε την λιθογραφία αναπόσπαστο μέρος της μελέτης του για τα τρισδιάστατα σχήματα.. Το παράδειγμα του ως προς την «πειθαρχία στο εργαστήριο» επηρέασε όλους τους καλλιτέχνες που συνεργάστηκαν με το Kyron. Η αποφασιστικότητά του να πετύχει λειτούργησε ως παράδειγμα για τους καλλιτέχνες και τους τεχνικούς σε στιγμές κρίσιμες στην πορεία τους στην αναζήτηση της τελειότητας, στιγμές που αναπόφευκτα θα έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν. TO ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ KYRON ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΛΙΘΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ Αν και η λιθογραφία καθιερώθηκε στο Μεξικό την δεκαετία του 1830, σε όλη την διάρκεια του 19ου αιώνα, χρησιμοποιήθηκε κυρίως για εμπορικούς λόγους όπως για ετικέτες πούρων, αφίσες εκδηλώσεων, επιστολόχαρτα κ.α. Ένας κλάδος με ελάχιστη παραγωγή αλλά ύψιστης ποιότητας ήταν η Λιθογραφία Δημοσιογραφικού Ρεπορτάζ, εφόσον οι ζωγράφοι και οι εικονογράφοι δημιουργούσαν ηθογραφίες, αναπαραγωγές πινάκων, αρχιτεκτονικά και αρχαιολογικά έργα. Στην δημοσιογραφική εικονογράφηση επικράτησε η τυπογραφία, αλλά οι σατιρικές εικόνες των εβδομαδιαίων περιοδικών έδωσαν στον λιθογράφο δημοσιογράφο μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης και περισσότερη εκτίμηση από το κοινό. Η Λιθογραφία Δημοσιογραφικού Ρεπορτάζ υπάγεται ως «οπτική κληρονομιά». Η λιθογραφία εντάσσεται σ’ αυτήν την κατηγορία για πρώτη φορά μετά την Μεξικανική Επανάσταση όταν ο Diego Rivera επιμελήθηκε μια έκθεση του José Guadalupe Posada, παραγωγικός λιθογράφος και χαράκτης του εικονογραφημένου τύπου πριν την Επανάσταση, ο οποίος «…ήταν τόσο σπουδαίος που ίσως μια μέρα ξεχαστεί τα’ όνομα του». Στα μικρά και αυστηρά γραμμικά ασπρόμαυρα έργα του, ο Rivera είδε πέρα από τα μηνύματα που μετέδιδε και αναγνώρισε την καλλιτεχνική αξία τους. Έκτοτε ο Posada έγινε σημείο αναφοράς για τους μεξικανούς καλλιτέχνες. Παράλληλα με την αναγνώριση του Posada, η δημοφιλία της μεξικάνικης τέχνης στην Νέα Υόρκη οδήγησε τον Rivera, τον José Clemente Orozco και τον David Alfaro Siqueiros να ασχοληθούν με την λιθογραφία σ’ αυτήν την πόλη, για να ικανοποιήσουν την ζήτηση για τα έργα τους. Αλλά δεν άργησαν να ανακαλύψουν την εκφραστική αξία αυτού του μέσου –ένα μονοχρωματικό έργο εξελιγμένο όσο η ζωγραφική αλλά που εκφράζει μια ειλικρίνεια που η ζωγραφική δεν μπορεί να συλλάβει. Σύντομα πολλοί καλλιτέχνες που δεν είχαν τις δυνατότητες να ταξιδέψουν στην Νέα Υόρκη ενδιαφέρθηκαν για την λιθογραφία. Αυτό το πάθος έφτασε σε τέτοιο βαθμό που μερικοί τυπογράφοι που δούλευαν σε μεγάλα τυπογραφία, αφιέρωσαν τον ελεύθερο τους χρόνο στην υπηρεσία των τοπικών καλλιτεχνών. Το 1937, μια ομάδα καλλιτεχνών, με αρχηγό τον Leopoldo Méndez, δημιούργησε το Εργαστήριο Λαϊκής Γραφιστικής στην Πόλη του Μεξικού. Με σκοπό να διαδώσουν τα επαναστατικά του μηνύματα κοινωνικής συνείδησης, ακολούθησαν το παράδειγμα του Posada, όχι στο στυλ αλλά στα μέσα που χρησιμοποίησε για να επικοινωνήσει με τον λαό –αφίσες, φυλλάδια, κ.α. Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1950, η λιθογραφική ζωγραφιά σε ασπρόμαυρο δεν ήταν πια έμβλημα κοινωνικής συνείδησης αλλά περισσότερο αναφορά στους εθνικιστικούς περιοριστικούς κανόνες. Ο Rufino Tamayo άνοιξε το πεδίο για καλλιτέχνες που αναζητούσαν ελευθερία έκφρασης όταν δούλεψε την έγχρωμη λιθογραφία σε εργαστήρια του Παρισιού. Σύντομα, πολλοί καλλιτέχνες τον ακολούθησαν. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, η λιθογραφία σχεδόν εξαφανίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο στο Μεξικό. Ήταν στο Λος Άντζελες στην Καλιφόρνια εκεί που διασώθηκε η λιθογραφία το 1960, όπου προσαρμόστηκε στις ανάγκες του σύγχρονου καλλιτέχνη. Αυτή η αναγέννηση ξεκίνησε με το Tamarind Lithography Workshop, με χρηματοδότηση του ιδρύματος Ford. Ο σκοπός αυτού του εργαστηρίου ήταν να δημιουργήσει μια νέα γενιά δάσκαλων τυπογράφων –καλλιτέχνες όσο οι ζωγράφοι- οι οποίοι θα εγκαθιστούσαν εργαστήρια σε διάφορες πόλεις των Η.Π.Α. και του Καναδά. Η απρόσμενη επίπτωση ήταν η δημιουργία του εργαστηρίου Gemini GEL, επίσης στο Λος Άντζελες, το 1965, από τον Kenneth Tyler, ο οποίος αποχώρησε από την Tamarind σε διαμαρτυρία ενός τόσο περιοριστικού οράματος. Στον Gemini δούλεψαν οι γίγαντες της βορειοαμερικανικής τέχνης και μετέτρεψε την λιθογραφία σε μια φοβερή δύναμη στην διεθνή αγορά της τέχνης. Αν και ο Andrew Vlady εκπαιδεύτηκε στο Gemini GEL, δημιουργώντας το εργαστήριο Kyron Ediciones Gráficas Limitadas στην Πόλη του Μεξικού το 1972, εκπλήρωσε τους στόχους του Tamarind που ήταν να θεμελιώσει ένα επίκαιρο εργαστήριο λιθογραφίας. Πέρα απ’ αυτό, η δημιουργία του Kyron συνέπεσε με ένα στάδιο σημαντικών αλλαγών στο τέλος της εποχής του εθνικισμού και της ανάδειξης ενός ανοίγματος στον κόσμο και σε νέες κατευθύνσεις στην οπτική έκφραση. Στους καλλιτέχνες που δούλεψαν στο Kyron, είναι αξιόλογη η επήρεια του José Guadalupe Posada, αυτή τη φορά όχι στα μέσα που χρησιμοποίησε για να επικοινωνήσει με τον λαό, αλλά στους τρόπους έκφρασης του –η σάτιρα, το μαύρο χιούμορ, το παράδοξο, ο αυθορμητισμός, η ρεαλιστική καρικατούρα, η φαντασμαγορική ατμόσφαιρα-, με δυο λόγια, «το απίθανο πιστευτό». Καλλιτέχνες τριών γενιών έχουν αφομοιώσει αυτές τις αρχές: αυτοί της πρώτης όπως ο Rufino Tamayo, η Leonora Carrington και ο Gustavo Montoya, εκείνοι της επόμενης που περιλαμβάνει τον José Luis Cuevas, τον Alfredo Castañeda, τον Francisco Toledo και τον Francisco Corzas, και ακόμα περισσότερο ανάμεσα στους καλλιτέχνες της τρίτης γενιάς όπως ο Ricardo Anguía, η Lucía Maya, ο Alejandro Colunga και ιδιαίτερα ο Maximino Javier. |
Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011
Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011
Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011
Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011
για να δείτε τις προηγούμενες σελίδες klik στο "ΠΙΣΩ"
Giclée Print stor
